De Perzische kat: nobel, ontspannen en knuffelbaar

Het enige nadeel is de intensieve verzorging die je ze regelmatig moet geven. Maar het is de moeite waard: gemiddeld kun je ongeveer 20 jaar lang genieten van de prachtige vacht en de aanhankelijke aard van deze zijdezachte knuffelaar.

Ook al zien ze er door hun karakteristieke gezichtsvorm en kleine neus vaak een beetje grimmig uit, Perzische katten zijn vriendelijke en extreem knuffelige katten. Het ontspannen en evenwichtige karakter van de Perzische kat maakt het dier de ideale huisgenoot die zich als binnenkat helemaal thuis voelt.

In tegenstelling tot andere katten is de drang naar vrijheid van Perzische katten vrij gering: ze vinden het gezellig en maken het zich liever gemakkelijk op de bank dan dat ze op ontdekkingstocht zouden gaan. Door de tot 10 centimeter lange en weelderige vacht van de Perzische katn hebben deze dieren behoorlijk veel verzorging nodig. De dikke ondervacht mag niet klitten. Daarom moet hij elke dag – of om de twee dagen – ongeveer een kwartier worden gekamd en geborsteld. Om ervoor te zorgen dat er geen problemen zijn, is het logisch om Perzische katten als ze nog kittens zijn, te laten wennen aan regelmatige vachtverzorging als een soort wellnessprogramma. Met een zachte borstel en kam werk je dan vanaf de kop richting de staart, waarbij de staart alleen geborsteld en niet gekamd mag worden. Anders kunnen de prachtige staartharen worden uitgetrokken. Als er knopen of klitten zijn gevormd, helpen kamhulpmiddelen zoals sprays met verzorgende oliën om het haar te ontwarren.

Aan het begin van de Perzische fokkerij was het kleurenspectrum nog overzichtelijk: zwart, wit en blauw. In de tussentijd zijn Perzische katten gaan tijgeren in alle mogelijke kleuren en patronen, in de woning en bij shows. Nieuwe kleuren zoals Lilac of Chocolate worden steeds vaker gefokt. Een kleurvariant van de Perzische kat die nu als apart ras wordt gefokt is de zogenaamde Colourpoint, ontstaan door het kruisen met Siamese katten.

Het systematisch fokken van Perzische katten begon halverwege de 19e eeuw in Engeland. Er is veel gespeculeerd over de oorsprong van de voorouders van de eerste fokdieren. Aanvankelijk werd aangenomen dat ze afstammen van Perzische langharige katten en angorakatten. Meer recente studies lokaliseren echter de genetische wortels van de Perzische kat in langharige huiskatten uit Rusland. De eerste exemplaren die sinds de eerste kattenshow in Londen in 1871 te zien waren, leken weinig op de moderne Perzische kat. In de loop van de fokgeschiedenis werd de vacht van de katten steeds weelderiger, het lichaam compacter en de neus vlakker. In de jaren zeventig nam het fokken van Perzische katten een hoge vlucht, vooral in de VS. Dit resulteerde in ernstige problemen met de ademhaling en traankanalen bij de dieren. Gelukkig zorgen Europese fokkers er nu voor dat er weer Perzische katten met neuzen zijn. De term “Perzische kat” zelf werd pas aan het begin van de 20e eeuw met de eerste fokkerijverenigingen gebruikt.

Perzische katten eten hun voedsel met hun tong in plaats van met hun tanden – het is essentieel om ervoor te zorgen dat de consistentie van het voedsel goed is. Sinds het begin van deze eeuw zijn er steeds meer typische Perzische katten die voldoen aan de huidige rasstandaarden en kerngezond zijn. Het is de moeite waard om ernaar te zoeken, omdat het niet alleen de neiging tot brachycefalie (dat wil zeggen ademhalingsproblemen, en dus vaak ook van de thermoregulatie) vermindert. Tranende ogen en erfelijke nieraandoeningen zijn ook minder waarschijnlijk bij dergelijke dieren. Dit laatste komt pas op hoge leeftijd voor, maar de aanleg hiervoor kan met echografie al vroeg opgehelderd worden. Met de juiste zorg kunnen Perzische katten net zo oud worden als andere rassen, en 20-jarige senioren zijn niet ongewoon.