Mopshond – aristocratische charmeur op vier poten

De mopshond is een aristocraat. Zijn oorsprong gaat 2000 jaar terug naar China, waar hij als “keizerlijke hond” alleen door vorsten mocht worden gehouden. Mopshonden kwamen in de 16de eeuw via Nederlandse handelaren naar Europa. Hier waren ze al snel ook enorm populair in aristocratische kringen – koningin Victoria had een hele roedel mopshonden. Toen de koningin in 1857 besloot om mopshonden toe te voegen aan haar roedel honden, was het niet eenvoudig om ze te vinden. Ze stuurde zelfs een Engelse gezant naar Duitsland. Maar ook daar was de zoektocht moeilijk. De eerste mopshond die de koningin uiteindelijk in huis nam, heette Bosco. Na hem kwamen er nog 37 mopsjes.

De grappige mopshond was al snel in zwang als modedier onder deftige dames. Tegelijkertijd begon het ras te degenereren, omdat de mopshond, als levend accessoire in salons, geen soortgeschikt hondenleven leidde. Aan het einde van de 19de eeuw vervaagde de belangstelling voor de mopshond; maar momenteel staat hij weer volop in de belangstelling. Er zijn veel verhalen en legendes over de mopshond. Zo zou de mopshond Pompey het leven hebben gered van zijn baasje Willem I van Oranje door hard te blaffen. Door het geblaf zou de prins op tijd aan een huurmoordenaar zijn ontsnapt.

De mopshond wordt beschouwd als een vrolijk, gelijkmatig en levendig hondenras. Hij is misschien klein, maar krachtig: Met hun temperament hebben mopshonden de neiging tot hoogmoedswaanzin tegenover soortgenoten Ze onderschatten snel gevaren. Ze trippelen met een oervertrouwen door de wereld en reageren gevoelig op stemmingen De mopshond tolereert geen eenzaamheid, hij wil overal bij betrokken zijn. Hij is daarom niet geschikt voor het houden in een kennel en moet zeker worden geïntegreerd in het dagelijks leven en het gezinsleven. Als hij zich verwaarloosd voelt, dan laat hij dat zien: hij communiceert met zijn mensenfamilie met mimiek, gebaren en zijn repertoire van geluiden bestaande uit grommen, snuiven en mopperen. Mopsen zijn intelligent, maar ook eigenwijs en soms koppig. Een consequente opvoeding is daarom essentieel al vanaf de puppyleeftijd.

Met een schofthoogte tot 32 centimeter behoort de mopshond tot de zogenaamde mini-molossers. Hij is niet geboren als sport- of waakhond, maar heeft carrière gemaakt op andere gebieden Hij is een ideale gezelschapshond, vooral voor senioren. Door zijn gehechtheid en behoefte aan lichamelijk contact is hij hiervoor voorbestemd Het kleine formaat maakt hem ideaal als stads- en appartementhond. De vraag of de mopshond een goede beginnershond is, kunnen we met een duidelijke „ja“ beantwoorden. De mopshond is een goede keuze als eerste hond en hij kan goed overweg met kinderen en andere huisdieren.

Elke hond heeft een bepaald niveau van lichaamsbeweging nodig om fit te blijven en zich goed te voelen. Dat geldt ook voor de mopshond, al is hij zeker geen sportkanon. Want: Inspanning en hitte passen niet bij hem. Wil je gaan joggen met je hond of wil je dat hij je volgt op de fiets, dan is de mopshond niet de juiste metgezel voor jou. Hondenplezier dicht bij de grond, zoals uitgebreid graven en ravotten, past beter bij dit hondenras. Mopshonden houden van water, balanceer- en apporteerspelletjes. Hij klimt ook graag op banken en hoger gelegen plekken. Maar traplopen is ongezond voor hem, je kunt je lieveling dan maar beter optillen.

De Fédération Cynologique Internationale wijst de mopshond toe aan de categorie Gezelschapshonden, sectie 11 „kleine mastiffachtige honden“. Het bereikt meestal een schofthoogte van maximaal 32 cm en een gewicht van 6,5 tot 9 kg.

De mopshond heeft een gedrongen postuur, lijkt vierkant en extreem compact met een brede borst. De mopshond draagt zijn staart gekruld over zijn heup. Zijn kop lijkt vrij groot in verhouding tot de rest van zijn lichaam, zijn neus is kort, terwijl de ogen van de mopshond groot, rond en donker van kleur zijn. De oren zijn klein en fluweelzacht. Er zijn twee soorten: Het roosoor en het knoopoor, waarbij het knoopoor de voorkeur heeft. Bij het knoopoor ligt de punt van het oor dicht bij het hoofd waardoor je de binnenkant van het oor niet kunt zien. Het rozenoor is klein en opzij en naar achteren gevouwen zodat de oorschelp zichtbaar is. Zijn vacht is kort, glanzend en glad. Tot 1877 was in Duitsland alleen de lichtgekleurde mopshond bekend, totdat uiteindelijk een zwart paar uit het Oosten werd geïntroduceerd. De mopshond is intussen verkrijgbaar in zilver, abrikoos, lichte kleuren en zwart.

Het fokken van oud-Duitse mopshonden is gericht op het oude mopstype zoals dat bestond aan het begin van de 20ste eeuw. Zo heeft een oud-Duitse mopshond een langere neus om mogelijke gezondheidsproblemen die gepaard kunnen gaan met een verkorte neus te voorkomen. In tegenstelling tot de retromops zien fokkers van de oud-Duitse mopshond er echter van af om met andere hondenrassen te kruisen.

De retromops is een kruising tussen een mopshond en een ander hondenras zoals de parson russell terrier, pinscher of beagle. Trouwens, de kruising van een mopshond en een beagle wordt een „puggle“ genoemd. Meer precies gaat het om een mopshond-kruising. Het doel van retromopsfokkers is het fokken van een mopstypische hond die geen last heeft van extreme kortademigheid en andere gezondheidsproblemen als gevolg van een onnatuurlijke kopvorm. Als je echter een retromopshond wilt kopen, moet je er rekening mee houden dat een retromopshond niet automatisch gezonder is dan raszuivere mopshondjes. Ook bij retromopsen is verantwoord, zorgvuldig fokken belangrijk. Retromopshonden zijn levendig, speels en volhardend. Afhankelijk van met welk ras de mopshond is gedekt en van welke ouder de retromops uiteindelijk komt, bereikt hij meestal een schouderhoogte van 32 tot 38 cm en een gewicht van acht tot twaalf kg. Het is echter geen hondenras erkend door de Fédération Cynologique Internationale.

De verzorging van dit hondenras is veeleisend. De vacht, meestal in de mopskleuren beige of zwart, is gemakkelijk te verzorgen. Regelmatig borstelen is echter noodzakelijk, omdat de mopshond de neiging heeft te verharen. De kop heeft uitgebreide zorg nodig: de huidplooien moeten schoon en soepel worden gehouden, de dierenarts heeft speciale verzorgingsproducten voor de oren. Regelmatige reiniging van de ogen en neus is ook verplicht. Zorg ook voor een uitgebalanceerd dieet: mopshonden hebben een neiging tot overgewicht hetgeen ze niet kunnen compenseren met sporten.

Door de korte neus hebben de dieren een fokbepaalde aanleg voor aandoeningen van de luchtwegen. Tegenwoordig proberen fokkers de mopshond weer een beetje meer “neus” te geven. De uitpuilende ogen veroorzaken problemen met het hoornvlies. Ongeveer een op de honderd mopshonden lijdt aan pug-dog-encefalitis, een ontstekingsziekte van het centrale zenuwstelsel. Koop je mopshond bij een gerenommeerde fokker en informeer ook naar het moederdier! Bovendien, als je besluit een mopshond-pup te kopen, is het een goed idee om de fokker een paar keer te bezoeken voordat de mopshond-pup bij je intrekt.

Hoeveel een mopshond kost is in het algemeen niet te zeggen en hangt uiteindelijk af van welke fokker je kiest. De prijs van een mopshond kan variëren van ongeveer 1000 tot 3000 euro. Het is altijd belangrijk om je hond alleen bij een betrouwbare bron te kopen, of je nu een rasechte mopshond of een retromops-puppy wilt kopen. Een gerenommeerde fokker herken je bijvoorbeeld aan het feit dat hij je alle honden laat zien, inclusief de moeder, en graag al je vragen over het ras beantwoordt. Natuurlijk wil een gerenommeerde fokker zijn honden alleen in verantwoorde handen geven. Daarom zal hij je waarschijnlijk ook enkele vragen stellen.

In het „Qualzuchtgutachten“ (deskundigenrapport over „kwelfokkerij”), dat in 1999 in opdracht van de Duitse bondsregering en met medewerking van de dierenbescherming is opgesteld, wordt een fokverbod aanbevolen voor haarloze rassen met een extreem korte kop (de zogenaamde brachycefale rassen) en andere rassen waarbij extreme lichaamsbouw (zeer lange rug, sterk gebogen poten, veranderingen aan de ruggengraat, overmatige vachtgroei, enz.) een gezond leven onmogelijk maken.
Als verantwoordelijke huisdiereigenaar, die natuurlijk veel belang hecht aan een gezond, onbekommerd leven van zijn viervoeter, moet je bij de keuze van een geschikt ras evenveel rekening houden met deze aanwijzingen als met je wens naar uitstekende karaktereigenschappen.